Bir not bırak*

Dünyanın tam olarak hangi merkezindeyim bilmiyorum.Duyguların tam olarak gökyüzünün hangi güzel köşesinden, hangi vakit usulca belireceğini kestiremiyorum.Zamanın o güzel kar tanelerinin dönüşüyle süslendiğini düşündüğümde, köşeye sıkışmış milyonlarca sistemsel çöküşünü hissediyorum.

Severken sistem kurmak değil.

Hissetmek.

Hissedebilmek...

Nefes alırken kokunun, bütün atmosferin kilitlediğini düşünebilmek yada gözlerinin her hareketinde kirpiklerini öpmek.

Sevmek...

Sevebilmek.

Gökyüzümdeki o güzel yerinde, güzel hatırlanabilmek zor olmadan. 

Elmacık kemiklerine dokunan her bir kar tanesinin, benim olduğumu unutmadan hatırla.

Sistemsel bir düzen değil gökyüzü.

Zamansal bir çözümleme yapabileceğin bir mavi yok orada.

Tek bir adımla ulaşabileceğin asansör de.

**Severek hatırla.