Gökyüzü maviliğini ispat edene kadar...
#PARÇA38
Gece ayazıyla birlikte misafirdi evimin boş odasına.Fısıldar gibi konuşuyordu.Uzak değildi bana, tenimde hissediyordum soğukluğunu.Bütün evi karanlığına hapsetmişti gece.Bana eşlik etmeye değilde, sanki karanlığa hapsetmek için kapımı çalmıştı.Kimsesiz bomboş bedenim durduramıyordu onu.Gücüm yetmiyordu.Bedenim yaşlanmış,ruhum kalbime tutunmak istemiş,kalbim gecenin ayazına tutsak etmiş kendini.
Gece ayazıyla birlikte misafirdi evimin boş odasına.Fısıldar gibi konuşuyordu.Uzak değildi bana, tenimde hissediyordum soğukluğunu.Bütün evi karanlığına hapsetmişti gece.Bana eşlik etmeye değilde, sanki karanlığa hapsetmek için kapımı çalmıştı.Kimsesiz bomboş bedenim durduramıyordu onu.Gücüm yetmiyordu.Bedenim yaşlanmış,ruhum kalbime tutunmak istemiş,kalbim gecenin ayazına tutsak etmiş kendini.
Beraber.
El ele,
Eriyen bir kar gibi yavaşça süzüldüler duvarlarımdan.Terkedilmiş duvarlarım yüzüme tebessüm eder gibi son defa gözlerimin içine baktı.Daha kaç beklemek, daha kaç karamsarlık, daha kaç umut,kaç üzülmelerin olacak der gibi.
Yavaşça döşemenin üstüne sindim.Ellerim, üşüyen parmaklarımı titreyerek gözlerimi kapatıp, gökyüzü maviliğini ispat edene kadar deyip kıvrıldım.Yeterliydi.İstediği gibi anlayabilirdi.
Yorumlar
Yorum Gönder