Yaz ki;kimselerin bilmediğini, beyaz sayfalar bilsin

#PARÇA23

Her gecemiz birlikte geçen duvarda uykuya  dalmış.Yine geceyi yalnızlığımla şenletiyorum, derken dolapta boktan günler için sakladığım bir şişe viski aklıma geldi.Arka mahalledeki ceviz ağacı bu geceyi taşıyabilecek en uygun yerdir.Yalpalana yalpalana,sokak lambalarının eşliğinde,eskimiş ceketim,yırtılmış, kirli,kunduralarımla yola koyuldum.Buralarda benden başka kimse yok.Sahi tek deli ben miyim bu gece?. Derken şişeden bir yudum aldım.Yağmurun şiddetiyle ıslanan banka oturdum.Gözlerimi kapadığımda çizebileceğim en güzel resimi hayal ettim o an.Körelmiş kalemimi, cebimdeki çakıyla düzeltmeye çalıştım buğulu gözlerimle.Hayalini, gözümün önüne getire getire.Düşünü,kura kura keskinleştirdim kalemin ucunu.Yüreğim gibi, ruhum gibi, ben gibi keskinleştirdim.Tam o sırada kirpikleri geldi aklıma, gözleri geldi.Bir yudum daha aldım sonra.

Cebimdeki kağıdı çıkardım.Şikayet etmeden, yargılamadan,dinleyen kalemimi konuşturdum.Bu gece ben sustum, ay sustu,o konuştu.Yaz ustam ! dedim.Yaz,bakmalara kıyamadığım gözleri.Yaz dokunmaya korktuğum tenini.Sevdasına her gece yandığım beni yaz.Yaz ki ; kimselerin bilmediğini, beyaz sayfalar bilsin.Yaz ki kimse kirletemezsin. Yaz ki sevdası gibi kalemide temiz kalsın