Ve ümitlerimi öldürdüm.

#Parça15

Abartarak yaşadığımız duygularımız,boşa ümit ettiğimiz beklentilerimiz...Biriktirdiğim onca hayalin aslında boşuna olduğunu farkedince işte tam o sırada her şey yeniden başlıyor.Zaman makinasını yavaştan geri sarmaya başladağımı hissettiğim anda, odamın ortasında, hayal kırıklığımın parçalarını toplarken buldum kendimi bu gece.Canımın acıdığını, her bir parmağımda  hissede hissede  avucumda topladım gecenin karanlığını.Sevgilinin gülen yüzünü düşüne düşüne.

Ne çok yanılmışım...Halbuki hangi biri uğruna sayfalar dolusu seni anlatabilirdi ki ? Kim geceyle seni konuşurdu?Kirpiklerini benim gibi öpebilir,saçının her bir teline örülürdü.Hangisi ümitlerimi elimden almaya cesaret edip karşıma çıktı söylesene ? Değdi mi gözlerimi buğulutmaya geçici heveslerin?Hayalini kurduğum onca şeyi gerçekleştiremeden bu denli kolay bitirmeye...

Ve ümitlerimi öldürdüm.Sevdanın kırıntılarını kitabımın her sayfasında yavaştan toplamaya başladım.Artık ümitler yok.Artık hayallerde yok.Çok şey gitti benden bu gece.Geride sadece kimsenin benden almaya cesaret edemeyeceği kalemim kaldı.Gecelere nöbet tuttuğum kalemim...